Czogjam Trungpa

Widjadhara Czogiam Trungpa Rinpocze jeden z najwybitniejszych nauczycieli buddyzmu drugiej połowy XX wieku. On pierwszy przełożył nauki buddyjskie na język zachodniej kultury, cywilizacji i psychiki, dbając bezkompromisowo o to, żeby nawet w najmniejszym stopniu nie zmienić ich istoty. Był on nie tylko nauczycielem ale też płodnym pisarzem, poetą i artystą jak również politykiem i organizatorem. Krzewił buddyzm a równocześnie stworzył takie głębokie dyscypliny medytacyjno-kontemplacyjne jak: Trening Szambali, Kasung, Sztuka Dharmy, Maitri, i wiele innych.
Niezwykłe było w nim to, że w odróżnieniu od innych, współczesnych mu nauczycieli buddyjskich, poznał do głębi wszystkie odcienie życia. Mimo że wychował się jako tulku w kompletnej izolacji tybetańskiego klasztoru, poznał kulturę, cywilizację, życie codzienne i psychikę ludzi zachodu w stopniu wprost niewiarygodnym. Dzięki temu jego nauki były bezpośrednie i potężne.
Trungpa (1939-1987) był jedenastym spadkobiercą linii tulku Trungpa, jednej ze znaczących linii w tradycji Kagyu. Otrzymał również gruntowne wykształcenie w tradycji Nyingma, najstarszej z czterech wielkich szkół buddyzmu tybetańskiego. Czogiam Trungpa miał w 1959 r. zaledwie 20 lat, gdy, będąc już opatem klasztorów Surmang we wschodnim Tybecie, został zmuszony do ucieczki z kraju. Ścigany przez chińskich prześladowców wraz z małą grupą uchodźców przedostał się pieszo i wierzchem przez Himalaje do Indii. W latach 1959-1963 na prośbę J. Ś. Dalajlamy pełnił funkcję doradcy w Szkole Młodych Lamów w Dalhousie w Indiach.
W 1963 r., otrzymawszy stypendium Spauldinga, przeniósł się do Anglii, gdzie na uniwersytecie w Okfordzie studiował religioznawstwo, filozofię i sztukę. W 1967 r. założył w Szkocji ośrodek medytacyjny Samje Ling, pierwszy ośrodek buddyzmu tybetańskiego na Zachodzie.
Wkrótce wiele przyczyn - w tym wypadek samochodowy, który spowodował częściowy paraliż lewej strony ciała - złożyło się na to, że Trungpa Rinpocze zdecydował się porzucić śluby zakonne i rozpocząć działalność świeckiego nauczyciela. Zrobił to także z innego powodu. Z jego obserwacji wynikło, że jako tybetański mnich zawsze pozostanie egzotycznym obiektem fascynacji i nie będzie mógł w pełni zintegrować się z życiem swoich uczniów.
W 1969 opublikował książkę pt. "Meditation in Action", pierwszą z czternastu książek wydanych za jego życia. W następnym roku w życiu Trungpy nastąpił kolejny przełom: ożenił się z Dianą Pybus i przeniósł do Stanów Zjednoczonych, gdzie w Barnet w Vermoncie założył ośrodek medytacyjny Tygrysi Ogon, później nazwany Karme Chöling. Od tego momentu aż do śmierci nieustannie nauczał i tworzył. Uczył na przeszło dziesięciu seminariach Wadżradhatu - trzymiesięcznych intensywnych odosobnieniach poświęconych studiom i praktyce buddyzmu od hinajany po wadżrajanę, a także na niezliczonych intensywnych, krótszych odosobnieniach, czterech zgromadzeniach Kalapa, wielu treningach Szambali oraz Instytucie Naropy i wielu, wielu innych.
Stworzył Trening Szambali - świecką ścieżkę medytacyjno-kontemplacyjną i takie dyscypliny jak: Maitri, w którym jedne z najgłębszych nauk buddyjskich stosuje się w pracy nad emocjami, sztukę dharmy, teatru i inne.
Był również niezwykłym, nieortodoksyjnym organizatorem: stworzył sieć kilkuset ośrodków medytacyjnych a nawet Instytut Naropy, gdzie zachodnie dyscypliny prezentowane są w kontemplacyjnym kontekście.